noclegi na wczasy

Uzdrowisko w Świnoujściu

06 czerwca 2010r.

Uzdrowisko w Świnoujściu założono w roku 1824. Rok wcześniej działało już towarzystwo akcyjne, które otrzymało od króla dotację w wysokości 700 talarów. Z tymi pieniędzmi przystąpiono do budowy kurhauzu, zakładu ciepłych kąpieli i niezbędnych urządzeń na plaży. W roku 1826 otwarto zaplanowane obiekty i do Świnoujścia przybywało coraz więcej kuracjuszy na wczasy. Skarżyli się oni jednak na... brak owoców, niedobre bułki i pszenny chleb. Sprowadzony do Świnoujścia dyrektor królewskich parków założył park zdrojowy. Panie kąpały się na zachodniej części plaży, panowie na wschodniej, pomiędzy nimi znajdował się pas długości 500 kroków, na który wstęp był zabroniony. W domu zdrojowym słuchano koncertów, grano w bilard, w wista, tracono pieniądze w ruletkę oraz tańczono do białego rana. W roku 1885 zaczęto budowę nowej dzielnicy uzdrowiskowej nad samą plażą. Kąpielisko świnoujskie, które dotychczas ustępowało innym kąpieliskom nadmorskim, stawało się coraz modniejsze. Podczas gdy w roku 1890 zanotowano 4933 gości, to w roku 1900 już 15 316, a pięć lat później 32 928. Kąpielisko świnoujskie — wpomina w swoim uroczym pamiętniku Magdalena Samozwaniec — podzielone było na "Damenbad", "Herren-bad" i "Familienbad". Do "Familienbadu" wolno było chodzić rodzicom z dziećmi — dziecko było warunkiem wstępu. Aby dostać się do owego wspólnego kąpieliska, sprytni młodzieńcy i samotne kobietki wynajmowali dzieci od rybaków. [...] Panie przebrane były w długie czerwone kombinezony z jakiegoś wstrętnego drelichu, ozdobione u kostek i przy szyi białą tasiemką. Na głowie miały czepki z żółtej gumy, okraszone czerwoną falbanką, a na nogach czarne ciżemki, wiązane w kostce tasiemkami. Kombinezon wodzie wydymał się jak balon i z morza widać było tu i ówdzie wystrzelające czerwone lub granatowe półkule... Mężczyźni wyglądali na plaży równie komicznie i nieatrakcyjnie jak kobiety. Albo nosili jakieś dziwne ubranka z granatowego lub czerwonego szerżu, albo straszliwe trykoty, w niebiesko-białe lub granatowo-białe paski, długie do połowy łydki. Moda noszenia kapeluszy obowiązywała nawet na plaży, więc ci straszni panowie w pasiastych trykotach wyglądali jak zebry, albo jak więźniowie, nosili na głowach słomiane' panamy lub małe słomiane dżokej ki. Dzień 4 sierpnia 1907 roku był wielkim dniem dla Świnoujścia. Dziesiątki tysięcy stałych mieszkańców, kuracjuszy oraz specjalnie na ten dzień przybyłych z głębi kraju, wyległy na świnoujską plażę, aby oglądać na redzie spotkanie cesarza Wilhelma II na jachcie "Hohenzollern" z carem Mikołajem II na jachcie "Kronsztad". Półkolem wokół obu jachtów stanęła niemiecka flota wojenna. O godzinie 13.00 ryknęły działa okrętowe. Obaj pomazańcy w białych marynarskich mundurach podali sobie dłonie i przysięgali wieczną przyjaźń. Orkiestry grały hymny narodowe, a wieczorem ognie bengalskie rozświetliły redę ku wielkiej uciesze kuracjuszy. Upłynęło siedem lat i dnia 1 sierpnia 1914 roku Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji. Kuracjusze w popłochu opuszczali Świnoujście, a w hotelach i pensjonatach zajęła kwatery cesarska piechota i marynarka. Druga wojna światowa spowodowała całkowitą zagładę uzdrowiska. Dopiero w roku 1960 po wielkich wysiłkach zdołano uruchomić pierwsze sanatoria i na okres trzech miesięcy przyjęto pierwszych 120 kuracjuszy. Obecnie uzdrowisko czynne jest przez cały rok. Walory uzdrowiska Świnoujście opierają się na właściwościach klimatycznych oraz na obecności tworzyw leczniczych: wody solankowej i złóż borowinowych. Szeroki pas zieleni oddziela część uzdrowiskową od miejskiej, a bogaty las sosnowy na zachodzie wybitnie łagodzi ostrość klimatu morskiego, stwarzając obszar bardziej łagodnego mikroklimatu, pozwalającego wrażliwym kuracjuszom na przyzwyczajenie się do klimatu morskiego. Szeroka plaża o miałkim, czystym piasku, łagodnie opadające dno morskie pozbawione roślinności i kamieni, stwarzają dogodne warunki do korzystania z leczniczych kąpieli morskich. Solanki Świnoujścia to wody chlorkowo-sodowe-jodko-wo-żelaziste z zawartością 4—5% soli kuchennej. Obecność kationów magnezowych, wapniowych i anionu siarczanowego poszerza wachlarz możliwości leczniczych. Z wartości leczniczych solanek należy podkreślić ich wpływ hartujący, tonizujący, a przede wszystkim przeciwbólowy w dolegliwościach reumatycznych, w zespołach neurologicznych, stanach pourazowych i pozapalnych. Poza tym solanki mogą być użyte do leczenia inhalacyjnego — działają kojąco na przewlekłe stany zapalne dróg oddechowych. Zasoby borowiny, położone niespełna 4 kilometry od zakładu przyrodoleczniczego, powinny pokryć zapotrzebowanie uzdrowiska na przeciąg 35 lat. Jak wykazały analizy fizykochemiczne miejscowej borowiny, może być ona wykorzystana w leczeniu przewlekłych chorób reumatycznych, gośćca części miękkiej, rwy kulszowej i chorób kobiecych. Naturalne właściwości lecznicze Świnoujścia są uzupełniane nowoczesną aparaturą do fizykoterapii. Dobrze wyposażony zakład przyrodoleczniczy, wprowadzenie do codziennego leczenia gimnastyki, masażu leczniczego, naturalnych kąpieli słonecznych i powietrznych, przyczyniają się niewątpliwie do uzyskania dobrych wyników leczenia. Opuszczając Świnoujście udajemy się na ostatni odcinek szlaku: statkiem "Żeglugi Szczecińskiej" ze Świnoujścia do Szczecina. Tor wodny Świnoujście - Szczecin, którym popłynie nasz statek, prowadzi rzeką Świną, Kanałem Mielińskim, Kanałem Piastowskim przez Zalew Szczeciński i Roztokę Odrzańską, Szerokim Nurtem, Domiążą i Odrą do portu Szczecin. Ogólna długość toru wynosi 37 mil morskich, tj. około 70 km. Głębokość toru wynosi 9,6 m, szerokość 80 m w dnie. Tor wodny wyznaczony jest przy pomocy nabieżników świetlnych, a na odcinku przechodzącym przez Zalew Szczeciński — przez bramy torowe. Na torze wystawione są pławy świetlne i nieświecące. Prawa strona toru oznakowana jest czarnymi pławami stożkowymi o numeracji nieparzystej, lewa strona toru czerwonymi pławami drążkowymi lub cygarowymi o numeracji parzystej.