noclegi na wczasy

Jarmark Dominikański

01 października 2011r.

Jarmark Dominikański, który jest wielką atrakcją każdego lata w Gdańsku, wywodzi się z tradycji wieków średnich, w 1260 r. papież Aleksander IV nadał gdańskim dominikanom przywilej odpustowy. Odtąd na dzień 4 sierpnia — świętego Dominika — ściągały tu liczne tłumy, co z kolei spowodowało napływ licznych kupców i tak zaczęła się tradycja gdańskiego "Dominika", który od wieków odbywał się aż po 1939 r. W roku 1972 przywrócono tę piękną tradycję. Jarmark Dominikański charakteryzuje się przeogromną ilością różnorodnych imprez. Zmienia się na ten czas charakter wielu ulic Głównego Miasta. Występują na nich liczne zespoły. W tradycyjnym już festiwalu mody połączonym ze sprzedażą biorą udział wiodący producenci; wiele towarów pojawia się tu po raz pierwszy. Giełdy rzemiosła, malarstwa, rzeźby i ceramiki towarzyszą perskiemu targowi, na który każdy przynosi wszelakie starocie z domu. Wesoło i barwnie jest w trakcie gdańskiego Dominika. Ul. Szklary między nie zabudowanymi kwartałami (zostawione jako rezerwa) dochodzimy do ul. Szerokiej. Na ul. Szerokiej pod nr 52, w niedużej, trzyokiennej kamienicy ze szczytem o rokokowych formach z poł. XVIII w. mieściła się od 1704 r. najsłynniejsza ongiś probiernia i wytwórnia trunków "Pod Łososiem". W 1598 r. Holender Ambroży Vermoellen przybył do Gdańska, uciekając prze^- religijnymi prześladowaniami, i otrzymał patent na produkowanie słynnej "Goldwasser" — słodkiej wódki z płatkami złota. Polski napis "Pod Łososiem" zachował się do zniszczenia w 1945 r., podobnie jak piękne wyposażenie wnętrza pełne gdańskich pamiątek i dzieł sztuki. Zalety gdańskiej wódki opiewał Adam Mickiewicz, a znane były podróżnikom od dawna. Gdy w 1817 r. odwiedził miasto hr. Jan Tarnowski z Dzikowa, żona w dzienniku podróży nie omieszkała zanotować: "Byliśmy tego wieczora Pod Łososiem kupować wódki gdańskie. Jaś powiedział, żebym to zanotowała w moim dzienniczku, bo uważa, że podróż do Gdańska byłaby nieważna bez wstąpienia Pod Łososia". W 1976 r. restauracja "Łosoś" otworzyła podwoje, a zalety dobrej kuchni i nastrojowego wnętrza ściągają biesiadników. Ul. Złotników i Szewska otwierają malowniczą perspektywę na zabudowę wąskich uliczek, zamkniętych masywem wieży kościoła NPMarii. Na przykładzie ul. Złotników, nie mającej zresztą ciekawej zabudowy, można się zorientować, w jaki sposób projektanci starali się zrekonstruować w maksymalnym stopniu dawny wizerunek miasta, a jednocześnie stworzyć dobre warunki jego mieszkańcom. Rekonstrukcja tej perspektywy była ze względów widokowych konieczna, lecz z kolei wąska uliczka nie pozwalała na należyty dostęp słońca i światła do pokoi frontowych. Ażeby zatem zachować dawny widok, zrekonstruowano na dawnym miejscu tylko narożne domy przy ul. Szerokiej i Sw. Ducha, cofając w głąb resztę zabudowy. Kompromis ten — jak się można przekonać — dał rezultat w pełni zadowalający. Ul. Piwna to obok Drogi Królewskiej, ul. Mariackiej i Ogarnej najbardziej eksponowany trakt Głównego Miasta. Nad Ogarną ma on tę przewagę, że dokonano tu po jednej stronie pełnej rekonstrukcji przedproży. Drugim jej walorem jest malowniczość. Wygięta lekkim łukiem (na skutek potrzeby dostosowania się istniejącej już częściowo zabudowy tej części miasta do wytyczonego planu kościoła NPMarii) posiada dwa kapitalne akcenty widokowe. W kierunku wsch. — wieża i masyw kościoła, w zach. — Zbrojownia. Nr 1 — w całości autentyczna, barokowa kamienica wzniesiona w 1. 1638—40, zapewne dzieło Andrzeja Schliitera Starszego. Bogaty portal o formach wczesnego baroku i wyjątkowo rozbudowany szczyt z ornamentyką małżowinową. Ok. 1750 r. dobudowano przedproże w stylu rokokowym (motywy fantastycznej architektury na płytach), we -wnętrzu kawiarnia Domu Rzemiosła. Nr 2 — fasada zaprojektowana wraz ze szczytem przed wojną w stylu baroku z ok. 1700 r. Przedproże barokowe w tzw. stylu regencji, 1 poł. XVIII w. Żelazne wywieszki o formach z poł. XVII w. W przyziemiu Rzemieślniczy Dom Towarowy. Nr 3 — barokowy szczyt z ok. 1760 r. Nr 4 — manierystyczny szczyt, 1 ćwierć XVII w. Nr 6 — klasycystyczna, początek XIX w. Nr 7 — rokokowa, 3 ćwierć XVIII w. Nr 8 — późnomanierystyczna, 1 poł. XVII w. Nr 10 — manierystyczny szczyt i portal z końca XVI w. Nr 12 — rokokowa, z bogatym portalem. Nr 13 — zaprojektowana po wojnie, późnobarokowy szczyt. Nr 15 — szczyt wczesnoklasy-cystyczny z końca XVIII w., portal — późny manieryzm, 1 poł. XVII w. Nr 16 — szczyt barokowy z ok. poł. XVIII, portal — późny manieryzm, 1 poł. XVII w. Kamienice nr 17 i 21 mają szczyty barokowe z 2 po1.. XVIII w. Nr 22 — wczesnobarokowa z ok. 1630 r., z bogatymi formami spływów szczytu i portalem. Nr 24 — szczyt barokowy, poł. XVII w. Nr 25 — dom należał do rodziny J. K. Schultza, wybitnego artysty i miłośnika zabytków z połowy XIX w., szczyt rokokowy, po poł. XVIII w. Nr 26 — wczesny barok, poł. XVII w. Nr 27a — szczyt manierystyczny z 1 ćwierci XVII w., portal nowy o formach barokowych. Nr 27b — manierystyczny szczyt sprzed 1600 r. Kamienice nr 33, 36, 37, 38 — szczyty rokokowe z poł. XVIII w., w ostatnim domu portal manierystyczny z 1596 r., z warsztatu Willema Bartha z Gandawy. Nr 48/49 — klasycystycżna, przed poł. XIX w. Nr 50 — manierystyczny szczyt, portal zaprojektowany w tym samym stylu. Przedproże projektowane w formach zbliżonych do baroku. Kamienica nr 51 — z rokokową fasadą i szczytem oraz manierystycznym portalem z 1 poł. XVII w. (autentycznym) i zrekonstruowanymi drzwiami rokokowymi. Mieści się tu kawiarnia i restauracja "Pod Wieżą" o nowoczesnym wyposażeniu. W nastrojowych piwnicach wmurowano fragmenty detali zabytkowych rzeźb. Nr 52 — manierystyczna elewacja z początku XVII w. całkowicie zrekonstruowana, wykonana z cegły małego formatu wydobytej z gruzów. Bogaty portal i formy spływów szczytu, oryginalne kule przy przedprożu ze zrekonstruowanymi poręczami w stylu siedemnastowiecznego kowalstwa gdańskiego. Nr 53 — klasycyzm, pocz. XIX w. Nr 54 — rokoko, 1772 r., z bogatym portalem, drzwiami i przedprożem; autentyczne kule pod schodami. Kamienice nr 55 i 56 — dwie fasady z bliźniaczymi szczytami rokokowymi, pod nr 55 portal oraz przedproże rokokowe z ok. 1780 r. Nr 57 — barokowa, z ok. 1660 r., bardzo bogate formy szczytu. Nr 59 -— maniery-styczna, z ok. 1570 r., portal nowy, przedproże barokowe z ok. 1700 r., częściowo autentyczne fragmenty płyt oraz kule. Kamienica nr 60 — manierystyczna,' zbudowana w 1617 r. Interesująca forma oprawy świetlika nad portalem. Przedproże barokowe z 1660 r., zapewne najwcześniejsze z barokowych w Gdańsku. Nr 61 — barokowa z ok. 1700 r. łącznie z przedprożem o oryginalnych kulach. Nr 62 — manierystyczna, ok. 1610 r. Nr 63 — manierystyczna, ok. 1600 r., przy wejściu autentyczne kule. W przyziemiu mieści się probiernia win. Nr 64 — rokokowa, ok. 1770 r., jedna z ciekawszych elewacji, ponieważ występują wszystkie elementy wyposażenia — łącznie z drzwiami, portalem i przedprożem, które jest niemal w całości autentyczne. Nr 65 — rokokowa, ok. 1770 r., większość przedproża i lewy słupek autentyczne barokowe, 1 pol. XVIII w. Nr 66 — rokokowa z ok. poł. XVIII w., portal o formach manierystycznych (przedwojenna kopia). Nr 67 — wczesny klasycyzm, koniec XVIII w., częściowo autentyczne przedproże o formach z 2 poł. XVII w. Nr 68 — szczyt klasycystyczny z ok. 1800 r., przedproże ze słupkami o formach barokowych, 1 poł. XVIII w.