noclegi na wczasy

Pomorze za czasów Augusta II

07 czerwca 2012r.

Za Augusta II anarchia sejmikowa posuwała się tak daleko, że przez dziesiątki lat ani jeden sejmik nie dochodził do skutku. Próby ukrócenia anarchii podjęte na Pomorzu przez przywódcę postępowego odłamu szlachty Bagniewskiego, nie udały się. Po śmierci Augusta II Pomorze wraz z Gdańskiem opowiedziało się za Stanisławem Leszczyńskim, który też szukał schronienia w wiernym mieście i tu się bronił przez jakiś czas. Czasy Stanisława Augusta przyniosły próby reform ale i nowe walki wewnętrzne. Z Pomorza, spod Gdańska pochodził wielki patriota Józef Wybicki, który złożył głośny protest na sejmie 1768 r. Konfederacja barska miała zwolenników na Pomorzu, ale wobec groźby najazdu pruskiego panował spokój. Mimo to w 1770 r. Prusacy pod pozorem wprowadzenia kordonu sanitarnego wkroczyli na Pomorze, ale Gdańska nie odważyli się obsadzić. Była to zapowiedź rozbioru Polski. Nastąpił on we wrzgśnUL^l772 roku. Malbork zajęty został bez oporu. Załoga zamknęła bramy i dała ognia do zbliżających po czym dowódca płk Gramlich dał rozkaz od-i przez Żuławy przedostał się poza kordon. |przy Polsce, ale król pruski, Fryderyk II zajął śróddmieście Gdańska położone przy ujściu Wisły) /posiadłości wiejskie miasta. W Fordonie nałożył (ci 12% wartości, drugą komorę celną ustanowił w Nowym Porcie i raz jeszcze kazał pobierać opłaty celne w tej samej wysokości. Gdańsk zaczął podupadać. Prusacy usiłowali skierować eksport zboża do Elbląga, ale tam brakło spichrzów. Nędzą chcieli zmusić gdańszczan do dobrowolnego poddania, ale mieszczaństwo dochowało wierności Polsce. Gdy podczas rozbioru wojska pruskie podeszły pod fortyfikacje miasta, ludność zamknęła bramy i chwyciła za broń. Wobec beznadziejnej sytuacji, władze miejskie namowami skłoniły lud do zaniechania oporu (1793). Niemniej już w 1797 r. powstał rewolucyjny spisek, założony przez ucznia gimnazjalnego Barthol-dy'ego przeciw Prusakom. Wielu gdańszczan dobrowolnie wyemigrowało z miasta, jak również część szlachty opuściła Pomorze przenosząc się do ziem polskich nie objętych rozbiorem, a na ich miejsce zaczęli napływać przybysze z Niemiec. W chwili rozbioru w woj. malborskim tylko jeden szlachcic był Niemcem, a i ten był generałem wojsk polskich. Po rozbiorach następuje przyśpieszony proces germanizacji, przede wszystkim wyższych warstw szlachty i mieszczaństwa.