noclegi na wczasy

wczasy, wakacje, urlop

< Poprzednia  1 ...  3  4  [5]  6  7  ... 20  Następna >

Żuraw

12 października 2011r.

ŻURAW** jest symbolem gotyckiego Gdańska buntującego się przeciw Krzyżakom. Budowla zamyka ul. Szeroką. Już w 1363 r. istniała tu brama, a w 1367 r. pojawiła się w zapiskach łacińska nazwa caranum (dźwig). Obecną formę uzyskał Żuraw po pożarze w 1. 1442—44. Był to czas, gdy Zakon nie był już silny jak niegdyś i miasto mogło sobie pozwolić na budowę tak potężnego umocnienia. Dwie baszty o grubości murów dochodzących u dołu do ponad 3 m akcentują otwór bramny, nad którym wznosi się część wysokościowa przechodząca w drewnianą obudowę wysuniętą nad wodę. Ponad przejściem mieści się zrekonstruowane całkowicie urządzenie dźwigowe — 2 wielkie bębny deptakowe poruszane ciężarem ludzi depczących w jego wnętrzu. Żuraw służył nie tylko do transportu szczególnie ciężkich ładunków, lecz również dzięki swej wysokości był używany do stawiania masztów na statkach.


Kaplica Królewska

11 października 2011r.

Kaplica Królewska ** została zbudowana w 1. 1678—81 przez gdańskiego budowniczego Bartłomieja Ranischa zapewne wg proj. słynnego architekta królewskiego — Tylmana z Ga-meren. U podstaw tej fundacji leży trwający wówczas od półtora wieku zatarg między gminą protestancką a katolickim proboszczem. Kościół NPMarii, parafialny Głównego Miasta, znajdował się, jako parafia, pod patronatem króla polskiego. Gdy reformacja objęła inne kościoły gdańskie — tu nadal, mimo nacisków ze strony zreformowanej gminy i licznych zatargów, utrzymywali się katolicy, ustępując powoli ewangelikom. W końcu — mimo licznych procesów i targów — zostali faktycznie usunięci z wnętrza, chociaż formalnie mogli dochodzić swych praw (co zresztą usiłowali przeprowadzić). Aby tę sprawę rozwiązać, a zarazem zapewnić katolickiej mniejszości miejsce nieskrępowanych praktyk religijnych, arcybiskup Andrzej Olszowski, prymas Polski (zmarł w Gdańsku w 1677 r.) ofiarował na budowę nowej świątyni dla katolików 80 tys. guldenów, 20 tys. dołożył sam Jan III Sobieski. Po spaleniu w 1945 r. odbudowę kościoła zakończono w 1948 r.


Kościół N.P. Marii

09 października 2011r.

Kościół N.P. Marii *** jako parafialny Głównego Miasta istnieje niewątpliwie w tym miejscu od 1343 r. Tradycja jednak mówi o kościele pod tym wezwaniem ufundowanym jeszcze przez księcia Świętopełka w 1243 r. Wiadomo też, że w tym kościele wystawiono jego zwłoki w 1266 r. Dokument z 1271 r. wymienia obok kościoła Św. Mikołaja i Św. Katarzyny (ten ostatni był parafialny) również i kościół Panny Marii. Nie wchodząc w szczegółowe rozważania, konstatujemy fakt istnienia kościoła lub kaplicy pod takim wezwaniem w przedkrzyżackim Gdańsku, może w okolicach lub na miejscu obecnego.


Brama Chlebnicka

08 października 2011r.

Brama Chlebnicka jest najstarszą z zachowanych wod- 15 nych bram gdańskich. Czas jej powstania nie jest dokładnie określony. Skromne, mało ozdobne formy wskazują na XV w., zaś umieszczony nad ostrym łukiem przelotu bramnego herb miasta w swej dawnej formie dwóch krzyży wyznacza czas jej powstania jeszcze na okres krzyżacki. (Dopiero akt prawny Kazimierza Jagiellończyka z 25.V.1457r. dodał miastu złotą koronę do herbu na znak związania miasta z Rzeczpospolitą).


Brama Zielona

07 października 2011r.

Wschodnia elewacja Bramy Zielonej otwiera się na panoramę Długiego Pobrzeża i oddzieloną wstęgą Starej Motławy Wyspę Spichrzów, na którą wiedzie most Zielony — w minionych wiekach kres podróży flisaków dowożących ziemiopłody do Gdańska. Siedemnastowieczne i późniejsze sztychy ukazują panoramę Długiego Pobrzeża z lasem masztów statków przybywających tu z całej Europy po zboże, smołę, węgiel drzewny i inne towary. Większość statków płynęła do Gdańska bez ładunków — po towar. Dlatego też fracht do Gdańska (opłata za przewóz) był tani. Tym między innymi można tłumaczyć, a nie lekkomyślną rozrzutnością, fakt sprowadzania małych cegieł dla Zielonej Bramy aż z Amsterdamu. Tym również można wytłumaczyć,że Gdańsk oddalony o setki kilometrów od najbliższych kamieniołomów południowej Polski był najbardziej bogato w kamień zaopatrzonym miastem. Każdy statek, jeżeli nie miał ładunku, musiał brać balast, aby zapewnić sobie żeglowność. Gdy zaś nie udało się uzyskać transportu kamieni z Gotlandii lub Flandrii czy Danii, trzeba było sypać piasek do ładowni. Surowe przepisy portowe Gdańska wyznaczały miejsca, gdzie piasek można było wysypywać. Pozbywanie się balastu w porcie, który zamulała rzeka, było uważane za szczególnie szkodliwe przestępstwo i groziły za to bardzo surowe kary.


Brama Zielona

06 października 2011r.

Brama Zielona została zbudowana w 1. 1564—68 przez budowniczego Regniera z Amsterdamu, pod nadzorem miejskiego budowniczego Jana Kramera z Drezna. Powstała na miejscu najstarszej bodaj gdańskiej bramy wodnej — Bramy Kogi z ok. poł. XIV w. W 1831 r. szczyty bramy rozebrano, budując klasycystyczną attykę (w 1886 r. częściowo przywrócono bryle pierwotną formę). W 1883 r. przebito nowy, czwarty otwór bramy (północny) na miejscu pierwotnej Wagi. Pożar w 1945 r. wypalił wnętrze doszczętnie, runęły niektóre szczyty. Po odbudowie, która przywróciła pierwotną formę szczytów (arch. Kazimierz Macur), brama służy jako siedziba Pracowni Konserwacji Zabytków. Tu właśnie powstały projekty odbudowy szeregu najcenniejszych zabytków Gdańska, tu znajdują się między innymi pracownie konserwacji malarstwa i rzeźby.


Żarnowiec

21 października 2011r.

Niedaleko północnego krańca Jeziora Żarnowskiego i 5 km od Bałtyku leży wieś i osada klasztorna Żarnowiec. Nazwę tę wywodzą językoznawcy od żaren.czyli kamienia w żarnach, lub żarnowca, zaś legenda ludowa od sarny, która wywiodła zbłąkanego księcia z puszczy i zaprowadziła do osady, nazwanej następnie Żarnowiec. Pierwsza nazwa w dokumencie z 1220 r. występuje w postaci Sarnouitz. W nieznanym dokładnie czasie, niewątpliwie w 1 poł. XIII w. założony został w Żarnowcu przez konwent oliwski klasztor Cys-tersek. Dzięki hojnym nadaniom książąt pomorskich, klasztoru ol iwskiego, rycerzy, a także zakupom doszedł konwent żarnowiecki do dużego majątku, składającego się z licznych wsi, jez. Piaśni-ca (gdyż tak nazywało się niegdyś Jez. Żarnowieckie) i rozległych lasów1. Uzyskał on także prawo urządzania targów, zakładania młynów i karczem, połowu ryb w morzu i budowy jazów, a także uprawnienia bartnicze.


Strona 5 z 20, < Poprzednia  1 ...  3  4  [5]  6  7  ... 20  Następna >